1. night-time fear

♫ bebe rexha - i got you 

pięć miesięcy wcześniej

Co sobotnie wyjścia kończyły się dla niej zawsze tak samo: wypijała za dużo, a potem ledwo dostawała się do mieszkania, niejednokrotnie nie docierając nawet do sypialni. Zasypiała na sofie w salonie, ze znaczną częścią ciała na podłodze i budziła się z bólem dosłownie każdej jego części. A potem, zamiast nauczyć się na błędach, popełniała je po raz kolejny. Czuła jednak, że ta sobota będzie się różnić od pozostałych, bo chociaż weszła do klubu już jakiś czas temu, nadal piła pierwszego drinka. O dziwo, nie miała zupełnie ochoty na alkohol po kolacji, którą zjadła z przyjaciółmi, zanim tu przyszła. A normalnie pewnie miałaby na swoim koncie co najmniej trzy kolejki i lekki szum w głowie.

Tańczyła w tłumie spoconych ludzi, w jednym ze znanych klubów w Nowym Jorku. Musiała odreagować rozmowę z szefem z poprzedniego dnia. James oznajmił jej, że jeśli nie podszkoli się z zakresu historii sztuki, to ją wywali. Nie rozumiała zapotrzebowania na znajomość tych wszystkich dat, szczególnie że galeria zajmowała się przede wszystkim fotografią i sztuką współczesną, a ona pracowała tam niemal cztery lata i nikt nigdy takich rzeczy od niej nie wymagał. Ivy potrafiła wymienić laureatów nagrody Pulitzera, ale podać daty powstania najważniejszych obrazów było dla niej wyzwaniem. 

Zaledwie kilka minut wcześniej odstawiła kieliszek z drinkiem na stolik i wróciła na parkiet, żeby poocierać się o przystojnych facetów, licząc, że złe samopoczucie samo minie. Muzyka dudniła w całym jej ciele, na którym pojawiła się cienka warstwa potu. Temperatura w sali była zdecydowanie za wysoka, a obecność tylu ludzi powodowała, że było coraz bardziej duszno. Światła stroboskopowe, które puszczono chwilę temu były w stanie nawet najzdrowszą osobę doprowadzić do drgawek. Zapach potu, alkoholu, dymu papierosowego i nieznanej, rozpylanej co chwilę substancji, mieszał się z przeróżnymi nutami perfum. Marquee przeżywał, jak co weekend, istne oblężenie, a przed wejściem, pomimo północy, nadal tłoczyły się tłumy ludzi, którzy liczyli, że chociaż na chwilę uda im się wejść do środka. 

Ivy jak zwykle poruszała się zbyt prowokacyjnie, w otoczeniu zbyt wielu mężczyzn. Ubrana w czarne, obcisłe spodnie i krótki top, kusiła wszystkich dookoła, chociaż nikt nie miał szans zabrać jej do domu.

Mogła uwodzić swoim ruchem, ale nie gustowała w przelotnych w romansach, jedno nocnych przygodach i zbyt śmiałym dotyku obcych. Taniec był okey, dopóki któryś nie położył swoich dłoni tam, gdzie nie powinien. Wtedy dostawał po twarzy. I to dość mocno. 

Poza tym, wbrew wszystkim opiniom, jakie o niej krążyły, była monogamistką. Pomimo iż ona i Damien wyznawali zasadę: to tylko seks, wymagali, że są jedynymi swoimi partnerami. 

Była kokieteryjna, lubiła flirtować, ale nie przekraczała granicy. Szanowała się i nie miała zamiaru iść z byle kim do łóżka. Ten etap swojego życia miała już dawno za sobą, ciesząc się, że gdy sypiała ze zbyt wieloma facetami, nigdy nic nie złapała i nie narobiła sobie problemów.

Czuła, że pot zaczyna spływać po jej ciele coraz większym strużkami, co nie było dobrym sygnałem. Rozsunęła wianuszek facetów, który oddzielał ją od drogi w stronę loży, którą zajmowali ze znajomymi. Była pusta. 

— Kurwa... — wysyczała, zbierając swoją skórzaną kurtkę i torebkę. Zerknęła na zegarek na lewym nadgarstku. Dochodziła pierwsza w nocy. Za dużo alkoholu, duchota i temperatura sprawiły, że jak najszybciej musiała znaleźć się na zewnątrz. Czuła, że jeśli nie zaczerpnie świeżego powietrza, może zemdleć. Przepchała się między ludźmi, trzymając swoje rzeczy w ręce. Było jej niedobrze i słabo. Pokonała długi, wąski korytarz prowadzący do wyjścia i wpatrywała się w drzwi niczym w wejście do Narnii.

⁂

Stał oparty o ścianę tuż przy wejściu i wypalał do końca papierosa. Nienawidził takich miejsc, więc kiedy usłyszał, że to tutaj chcą się spotkać znajomi jego dziewczyny, miał ochotę wykręcić się jak najszybciej. Musiał wyjść z tego kotła pełnego spoconych ludzi, nieprzyjemnego zapachu, hałasu i denerwujących świateł, od których zaczynała go już boleć głowa. Marzyłby wrócić do mieszkania i w końcu odpocząć po całym tygodniu pracy. Ale nie, Rose musiała go ciągnąć ze sobą na umówione spotkanie z przyjaciółmi, chociaż wiedziała, że nie bardzo za sobą przepadają. Traktowali go jak zupełnie niepasującego do ich towarzystwa. Zresztą sam nie był ich fanem i wolał swoich znajomych niż tych bawiących się akurat w środku. Zacisnął wargi na papierosie i rozchylił skórzaną kurtkę, żeby wyciągnąć z wewnętrznej kieszonki telefon. Jak zwykle miał kilka połączeń od swoich kumpli, dwa od przyjaciela i jedno, najnowsze, od Rose, która zapewne chciała go ściągnąć do środka. Mruknął coś niezrozumiałego pod nosem, łapiąc papierosa między palce i wypuszczając po raz kolejny dym. Muzyka w środku była tak głośna, że nawet tutaj czuł dudnienie w klatce piersiowej. Ludzie ciągle wychodzili i wchodzili do klubu, głośno dyskutując. Nagle jego niemal do końca wypalony Insignis wypadł na ziemię, a on sam poczuł jak ktoś na niego wpada. Nawet nie zauważył jaki przy wejściu zrobił się zamęt. Dziewczyna, która wylądowała w jego ramionach, musiała się z trudem przeciskać między rozochoconymi mężczyznami, którzy do teraz rzucali niewybredne komentarze pod jej adresem. Złapał ją mocno, żeby uchronić przed upadkiem. Ona tylko się przechyliła do przodu i zwymiotowała. 

Skrzywił się, zupełnie nie rozumiejąc, jak można doprowadzić się do takiego stanu, jednak odchylił jej blond włosy do tyłu, żeby ich sobie nie zabrudziła. Nadal trzymał w dłoni jej przedramię, na którym miała tatuaż. Linie były cienkie i delikatne, a sam wzór bardzo kobiecy. Orchidea, z trzema rozwiniętymi kwiatami i jednym pączkiem. Otrząsnął się i wyciągnął z kieszeni chusteczki, podając dziewczynie całe opakowanie. Chwyciła je i otarła wargi. W tym samym czasie z klubu wypadła kolejna blondynka, ubrana w skórzaną kurtkę, wymiotując na chodnik. Światła stroboskopowe to było przekleństwo nawet dla zdrowych. Zbyt długie przebywanie w ich otoczeniu naprawdę mogło doprowadzić do obłędu, a do tego zapach w środku klubu, był nieco drażniący dla zbyt wrażliwych ludzi.

— Dzięki... — mruknęła do niego blondynka, wyrywając się z jego objęć i nie rzucając mu ani jednego spojrzenia, ruszyła przed siebie, idąc wyjątkowo prosto. Zmarszczył brwi.

— Znowu podrywasz jakieś dziwki!? — Usłyszał i odwrócił się w stronę Rose. 

— Co? — mruknął, trzymając ręce przed sobą, nadal patrząc na zakręt, za którym zniknęła dziewczyna. Mógł jej zaproponować podwiezienie. W takim stanie nie powinna sama iść przez miasto. — Rany, Rose... Ledwo wytoczyła się z klubu i zaczęła wymiotować. 

— Więc podrywasz pijane dziwki?! 

— Nie mam zamiaru z tobą rozmawiać na ten temat — warknął, odchodząc w stronę parkingowego. 

— Nicholas! Zatrzymaj się, jak do ciebie mówię! — krzyczała.

— Rose... Nie podrywałem tej dziewczyny, okey? Popadasz w paranoję.

— Jak mam nie popadać w paranoję, jak w twojej firmie pracują same kobiety?! Otaczasz się nimi. Wiem, że nigdy się nie opierałeś ich wdziękom, każdy zna twoją reputację! — krzyczała, podczas gdy on spokojnie czekał, aż mężczyzna w białej koszuli i granatowej kamizelce, przyprowadzi jego samochód. 

— To na cholerę jeszcze ze mną jesteś, skoro mam taką okropną reputację?! — wysyczał, czując, że nerwy zaczynają mu puszczać i za chwilę powie trochę za dużo. A tego nie chciał. Wiedział, że Rose jest nieco wstawiona, a wtedy bywa bezpośrednia, ale kolejna awantura na ten sam temat była dla niego jedną awanturą za dużo. 

— Kochanie, musisz mnie zrozumieć... — mruknęła, uwieszając mu się na szyi i całując w linię szczęki, którą mocno zacisnął.
Otworzył szeroko oczy i na nią popatrzył. Więc to był ten moment, w którym zaczyna się przymilać, bo zauważyła, że się wkurzył.

— Wybacz, ale nie rozumiem. Staram się dla ciebie, a ty non stop masz jakiś problem.  A teraz mnie puść.

— Przecież jeszcze nie skończyliśmy się bawić... 

— Ja skończyłem. A raczej w ogóle nie zacząłem. — Skrzywił się i odciągnął z siebie jej ręce. 

— Jesteś tak cholernie nieczuły! Nie lubisz moich przyjaciół, chcesz się tylko pieprzyć, zero romantyzmu, zero inicjatywy! 

Rozejrzał się po ludziach dookoła. Część otwarcie się na nich gapiła, inni udawali, że są zajęci czymś innym, ale wiedział, że słyszą każde słowo. Nie potrzebował dramatu na środku chodnika, bo naprawdę miał serdecznie dość tych wszystkich kłótni na jeden, ten sam temat. 

— Uprzedzałem. Jak tak cholernie ci nie pasuje, to droga wolna, ja cię przy sobie nie trzymam — warknął, obchodząc samochód i wsiadając do środka. Przez pierwsze sekundy musiał się uspokoić. Położył dłonie na skórzanej kierownicy i odetchnął kilka razy. Naprawdę był zmęczony. Wszystkim dookoła.

Dla niej zmienił swoje przyzwyczajenia. W pewien sposób zależało mu na tym związku. Nigdy nie należał do romantycznych facetów, którzy obsypują kobiety prezentami. Za bardzo skupiał się na pracy, a wcześniej na wyjazdach. Od prawie czterech lat siedział w Nowym Jorku, pomyślał, że z sypiania z kilkoma różnymi, ale stałymi partnerkami, mógłby w końcu przejść na etap stałego związku. Miał już trzydzieści dwa lata, dobrze rozwijającą się firmę, majątek i renomę. Myślał, że brakuje mu tylko kobiety przy boku. I Rose wydawała się odpowiednia. Może jednak się mylił, bo skoro nie potrafił się w pełni zaangażować, to oznaczało, że to nie to. 

Odpalił silnik, który zamruczał niczym zadowolony kot. Uśmiechnął się pod nosem i ruszył, już po chwili znikając za zakrętem.

⁂

Miała wrażenie, że tego wieczoru wszystko sprzeniewierzyło się przeciwko niej. Gdy dojechała na Grand Central, gdzie chciała się przesiąść na inną linię, okazało się, że mimo iż jeżdżą na tej trasie trzy, żaden pociąg miał nie nadjechać przez najbliższe pięć minut. W takim stanie, pięć minut wydawało jej się wiecznością.

Pomimo iż był weekend, stacja była wyludniona. Ivy stała pod jednym z filarów, obejmując się ramionami i prosząc w duchu, żeby znowu nie zwymiotować. Jeszcze czuła posmak poprzednich torsji spod klubu. Czuła się tak koszmarnie, że chciała uciec i zapaść się pod ziemię. Dosłownie. 

Jej stopa w czarnym botku na obcasie, stukała nerwowo o kamienną podłogę. Zaczęło jej się robić nieswojo i coraz chłodniej. Jakiś bezdomny, kawałek dalej, kaszlał niczym gruźlik i zaczepiał faceta, który coraz bardziej się od niego oddalał. Wiedziała, że jeśli tylko żul ją dojrzy, będzie jego następną ofiarą. Otuliła się mocniej kurtką i rozejrzała dookoła. Nieprzyjemnie pusto. 

Przyzwyczaiła się do zgiełku i tłoku w tym mieście, nawet jeśli czasami jej przeszkadzał. Teraz było przerażająco cicho. Brakowało jej tylko tumbleweedów, niesionych przez wiatr po torach. Pasowałyby do klimatu, chociaż Nowy Jork to nie Dziki Zachód. Jednak te cholerne, latające kulki, byłyby idealne w tej sytuacji.

— Tak się zaczynają wszelkie horrory, King... — mruknęła pod nosem, żeby dodać sobie otuchy. — Samotna dziewczyna, wyludniona stacja metra, jakiś zasyfiony menel zaczepia nielicznych podróżnych... Wiatr wyje, pociąg nie nadjeżdża... Albo zacznie się jakaś epidemia, albo apokalipsa, albo wpadnie psychopatyczny morderca i nas wyrżnie... Kogo by to w tym momencie obchodziło.

Wtedy usłyszała pisk torów i już wiedziała, że zbliża się metro. Aż podskoczyła przestraszona tym nagłym dźwiękiem. Z ulgą wypuściła powietrze i wsiadła do jednego z wagonów, w którym oprócz niej, siedziała jeszcze starsza kobieta i jakaś para, obściskująca się w kącie. Wydawało jej się dziwne, że jest tak mało ludzi w sobotnią noc, bo normalnie ta linia tętniła życiem i zastanawiało ją co ta kobieta robiła tak późno w metrze. Ivy nie zwróciła uwagi na szczegóły, dotyczące starszej pani, ale bardzo ją zaskoczyło, że ktoś taki jedzie metrem o tak późnej porze.

Sama zajęła miejsce przy drzwiach: obowiązkowe jeśli miała możliwość usiąść, jeśli nie, zawsze stała tuż przy nich, szybciej można się ratować, jeśli coś się wydarzy. Nie miała jakiejś nadmiernej paranoi, ale wolała mieć możliwość ucieczki. Oparła głowę o poręcz, czując, że temperatura jej ciała wzrasta. Czuła niepokój, bo już wiedziała, że to nie zatrucie alkoholowe. Nie wypiła aż tyle i była pewna jakości drinków. Mimo wszystko miała przeczucie, że to jeszcze nie koniec torsji i czeka ją niespokojna noc. Pociąg wydawał z siebie monotonny dźwięk, przerywany ciszą, gdy zatrzymywał się na stacji, a stare drzwi się rozsuwały. Nim się obejrzała była u siebie. Stacja była zupełnie pusta i nikt, poza nią, nie wysiadł.

Ivy poczuła się bardzo dziwnie, dreszcz przebiegł po jej skórze, a wzrok przesunął się po peronie. Wypuściła głośno powietrze i biegiem ruszyła w stronę schodów, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu.