4. living in vain

Brak zajęć, brak egzaminów sprawił, że Ivy miała zdecydowanie za dużo wolnego czasu. Wprawdzie przygotowanie wystawy weszło w najbardziej wymagający etap, jednak do momentu spotkania z Collinsem, wszystko było planem, którego nie mogła zacząć realizować. Do wtorku musiała mieć konkrety i od wtorku mogła zacząć wszystko zacząć organizować. I faktycznie pierwsza dwa dni po spotkaniu, spędziła na rozpisywaniu wszelkich pomysłów. Przejechała się nawet do galerii, żeby zrobić zdjęcia lokalizacji i zastanowić się nad rozlokowaniem fotografii. Postanowiła więc, że w piątek pojedzie do galerii. Nie spodziewała się jednak, ze zastanie tam Jamesa, który dyskutował z kimś przez telefon.

— Mówiłem ci, że zaangażowanie jej do tego projektu jest najlepszym pomysłem... — mruknął, wyglądając przez okno, nawet nie zauważając, że dziewczyna stoi za ścianą i wszystko słyszy. — Nie dość, że jest seksowna, a Collins to pies na baby, to jeszcze fakt, że King jest jej ojcem... Tak myślałem, że mu przypadnie do gustu... Tylko wyskoczyła z tą lokalizacją i jakąś chorą filozofią... — powiedział, odwracając się w jej kierunku.

Ukryła się, żeby nie zobaczył, że podsłuchuje, jak pokazuje swoje prawdziwe, dwulicowe oblicze.

— No cóż, musimy zrobić to tutaj, w ciągu miesiąca... Żartujesz? Wystawa Collinsa przyniesie nam wystarczający rozgłos... Będziemy mogli zrobić cięcia w ekipie... Wywalimy tych studencików i niespełnionych artystów... Co z nią? Nie, jeszcze liczę na to, że jednak namówi ojca. Wiesz, co by to oznaczało?

Nie miała ochoty dalej słuchać. Oparła głowę o ścianę, po czym szybkim krokiem ruszyła w stronę wyjścia. Zatrzasnęła za sobą mocno drzwi, nie zastanawiając się, czy zdradzi swoją obecność. Po raz kolejny nie potrafiła ocenić, czy była dobra, czy wykorzystywana przez wzgląd na swoje nazwisko i wygląd. Fakt, że była raczej pewną siebie osobą, a przynajmniej chciała sprawiać takie wrażenie, sprawił, że nie miała zamiaru się rozczulać. Była wściekła.

⁂

— Co masz zamiar z tym zrobić? — spytała Lily, kiedy odbierały kawę na wynos. 

Ivy upiła łyk swojej latte z sokiem malinowym, otulając biały kubeczek dłońmi. Popatrzyła na przyjaciółkę i otworzyła przed nimi drzwi.

— Nie wiem... — odparła zrezygnowana. — To, co usłyszałam... 

— Ten facet to bezczelny śmieć... Serio — mruknęła szatynka.

— Bywał chamski i uszczypliwy... Walił seksistowskie teksty od czasu do czasu... Ale no wiesz, potrzebowałam kasy. Jednak teraz przesadził... Po poniedziałkowym spotkaniu zrobił mi wykład o tym, że ja mam się nie nie odzywać, nie kreować chorych wizji przed artystą, bo oni już wszystko ustalają, a ja rozpieprzam to w drobny mak. I że mam wyglądać i nadzorować, a nie planować. Gdyby nie fakt, że to wystawa Collinsa...

— Och, czyżbyś miała zamiar zostać w galerii tylko ze względu na to? — Dziewczyna szturchnęła przyjaciółkę ramieniem i uśmiechnęła się szeroko. 

— Spodobał mu się mój pomysł. To raz. A dwa, wiesz, że go podziwiam, nie odpuszczę, bo podsłuchałam, że mój szef to skończony fiut. Gdyby ktoś zaproponował ci pracę u boku Banksy'ego to byś odmówiła? Zwolnię się po wszystkim... Wystawa będzie tu miesiąc, ale nie muszę jej nadzorować po otwarciu. — Odsłoniła wszystkie zęby i spojrzała w obie strony, żeby przekroczyć jezdnię, chociaż zapewne i tak samochody by się zatrzymały. Zawsze się zatrzymywały. Nie była do końca pewna czy to uprzejmość kierowców, czy jej ciało i twarz.

— Brawo! Już od dawna uważałam, że powinnaś to rzucić w cholerę. W ogóle cię nie doceniali, wiesz? Obiecali zrobić twoją wystawę, a tu minęły cztery lata i nic. Ściągają tylko znanych fotografów na twoje nazwisko. A to, co teraz zrobili to świństwo — krzyknęła z brutalną szczerością. — A w tobie jest znacznie więcej niż nazwisko twojego ojca.

— Dziękuję... Twoje wsparcie mnie urzeka. Ciekawa jestem, kto zapłaci za moje mieszkanie po zwolnieniu... Może jesteś chętna? — mruknęła z drwiącym uśmiechem.

— Suka...

Ivy zatrzymała się na moment, czując wibracje telefonu. Wszystkich dookoła denerwowało, że często miewała wyciszone wszystkie dźwięki, chcąc się odciąć od całego świata i dodzwonienie się do niej graniczyło z cudem. Teraz jednak musiała pamiętać, żeby go włączać, bo w każdej chwili mógł zadzwonić ktoś w sprawie wystawy.

— Tak? Och, oczywiście. Nawet zaraz... — mruczała do urządzenia, rozglądając się dookoła.

Lily wpatrywała się w nią wyczekująco.

— Muszę podjechać do Battery Park. Do jedynki... — powiedziała, od razu ruszając w stronę metra.

— Oho! Czyżby gorący miliarder chciał się z tobą zobaczyć?

Blondynka wypuściła głośno powietrze i odwróciła się do przyjaciółki z karcącym wyrazem twarzy. Ivy mogła z nią rozmawiać o wszystkim, jednak związki to był dość grząski temat. Nie to, że go unikała, albo zbywała, jak każda dziewczyna lubiła plotkować o facetach, ale potencjalne relacje z nimi przychodziły jej trudno. Umawiała się tylko z Damienem i to był dość prosty układ: seks i nic więcej. Gdyby miała w planach zająć się kimś nowym, najpierw musiałaby zakończyć to.

— Raczej jego sekretarka. Mają dla mnie portfolio. Mogłam wziąć samochód. Nie wiem ile tego będzie...

— Pomogę! Pewnie to wszystko już w wersji elektronicznej mają — krzyknęła uradowana Lily i pociągnęła ją w stronę stacji. 

Do biurowca weszły dwadzieścia minut później. Ochroniarze już nie przeszukali ich tak dokładnie. Ivy dostała nawet stałą wejściówkę z polecenia Collinsa. Wsiadły do windy z resztą podróżnych i wcisnęły się w sam kąt.

— Zakładam, że jest naprawdę przystojny, starałam się go wygooglować, ale niestety, jeśli jakiekolwiek zdjęcia pojawiały się w Internecie, to są strasznie stare. Ale miał potencjał. Rany! Już nie nie mogę doczekać, aż go zobaczę...

— Lily... — Westchnęła blondynka, odwracając wzrok w stronę przyjaciółki. Jedna z jej brwi była uniesiona do góry. — Pewnie nawet nie wyjdzie z biura.

Dziewczyna przewiesiła aparat przez ramię i wyciągnęła szatynkę z windy. Poprawiła się i podeszła do biurka recepcjonistki.

— Dzień dobry, ja przyszłam po portfolio... — mruknęła, nawet nie siląc się na zbyt uprzejmy ton. Jeszcze raz się upewniła, że aparat wisi na jej ramieniu i zaczęła żałować, że nie wzięła większej torebki.

Kobieta podniosła się bez słowa i zniknęła za ścianą.

— ...wiesz co! Nie mogę uwierzyć, że mnie tak traktujesz! — Usłyszały nagle z końca korytarza.

— Rosalie, nie rób scen. Rozmawialiśmy o tym w niedzielę i chyba jasno i klarownie wytłumaczyłem ci, dlaczego dzieje się tak, a nie inaczej. A teraz wpadasz tu w trakcie mojego spotkania i robisz awanturę na oczach moich współpracowników — mruknął Nicholas, w końcu pojawiając się w recepcji. Tuż obok niego kroczyła blondwłosa kobieta, która zmierzyła dwie dziewczyny przy kontuarze bardzo nieżyczliwym spojrzeniem.

— No ładnie. Już do biura sobie dziwki spraszasz?! — krzyknęła, machając w ich stronę ręką, ale słowa kierując do Collinsa.

W Ivy się zagotowało. Po pierwsze, bo nikt nie mógł obrażać jej bliskich. Po drugie, nienawidziła, jak ktoś nazywa ją dziwką.

— Słucham?! — Zacisnęła dłonie w pięści i zrobiła krok w stronę kobiety.
Miała ochotę jej porządnie odpyskować, jednak Nicholas uniósł dłoń, żeby ją powstrzymać przed atakiem. O dziwo, wycofała się, ale uważnie obserwowała blondynkę, którą Collins odprowadził do windy.

— To jeszcze nie koniec, Nick... — warknęła, wchodząc do kabiny.

— To jest koniec, Rose... — mruknął, gdy drzwi się zasunęły.

Ivy dopiero wtedy zauważyła, że recepcjonistka wróciła z dwiema książkami i trzema pendrive'ami. Nic nie dała po sobie poznać, chociaż zapewne widziała znaczną część przedstawienia. Blondynka wypuściła głośno powietrze i zabrała przedmioty z blatu, chowając je do torby, po czym spojrzała na nadal lekko zszokowaną Lily. Nie wiedziała, czy mina przyjaciółki wywołana była zaistniałą sytuacją, czy Nicholasem, który szedł w ich stronę, wyglądając wyjątkowo apetycznie w trzyczęściowym, szarym garniturze z potarganymi włosami i kilkudniowym zarostem. Jego oczy złagodniały, gdy popatrzył w końcu w stronę Ivy.

— Proszę wybaczyć tę scenę — powiedział, wyciągając dłoń w jej stronę.
Uścisnęła ją pewnie i uniosła głowę do góry.

— Nic się nie stało. Przyszłyśmy tylko zabrać portfolio. To moja przyjaciółka, Lily Archer.

Uścisnął jej dłoń i uśmiechnął uprzejmie. Jej przyjaciółka stała i wpatrywała się w niego jak w ósmy cud świata. Ivy wywróciła oczami. Podziwiała facetów, ale nigdy ich tak otwarcie nie pożerała wzrokiem. Była zbyt powściągliwa i nienawidziła okazywać uczuć. Nie chciała, by ktokolwiek wykorzystał to przeciwko niej.

— Mam nadzieję, że nasze spotkanie jest nadal aktualnie.

— Ależ oczywiście. Postaram się wybrać wstępne fotografie na wystawę.

— Świetnie — powiedział, uśmiechając się do niej enigmatycznie i odwracając w stronę windy, która ponownie się otworzyła. — Niestety mam kolejne spotkanie, ale czekam z niecierpliwością na nasze. 

Skinął głową w stronę Lily i odszedł do przybyłych właśnie facetów w garniturach.

— O cholera... — mruknęła szatynka, gdy wsiadły do windy, ruszając na jeszcze wyższe piętra. 

— Mmm? — Ivy odwróciła wzrok w jej stronę. 

Tamta stała wciśnięta w ścianę. 

— Gorący jest.

— No jest.

— Nie wiem, jak możesz podchodzić do tego tak spokojnie... Ja bym chętnie się z nim spotkała sam na sam... 

— Muszę podchodzić do tego profesjonalnie — odparła blondynka i opuściła windę na setnym piętrze, gdzie znajdował się punkt obserwacyjny.
Widok zapierał dech w piersiach i Ivy miała wrażenie, jakby stała na szczycie świata. Miała u stóp cały Nowy Jork i New Jersey. Od razu chwyciła przewieszony przez ramię aparat i zaczęła robić zdjęcia.

— A ja muszę zrobić intensywny research na jego temat.

— Po jaką cholerę, Archer?

— Bo będziesz z nim na jednej imprezie i mam nadzieję, że załatwisz mi wejściówkę.

— Teraz to już na pewno tego nie zrobię... — Skrzywiła się mocno.

— King, uwielbiam cię, ale czasami cię zupełnie nie ogarniam. Nie chcesz o tym gadać, udajesz, że nic cię nie rusza. Każda by chciała, żeby ktoś taki jak Alex czekał cierpliwie, aż się obudzi z jakiegoś stanu zawieszenia, albo taki Collins wypalał wzrokiem dziury w ciele... — powiedziała, wsuwając się między przyjaciółkę, a szybę, w którą intensywnie się wpatrywała. — Nie chcesz być w związku — okey, rozumiem. Ale czasami jesteś tak oschła i oziębła, że mam ochotę ci przywalić. Tak solidnie, żebyś w końcu otworzyła oczy, bo życie ucieka ci między palcami.

— Wydawało mi się, że czerpię z niego wiele. — Skrzywiła się, patrząc na twarz przyjaciółki.

— Gówno prawda. Wmawiasz to sobie, żeby wytłumaczyć swoje wybory. Weekendowe imprezy, upijanie się, sypianie z facetem, do którego nic nie czujesz i jeżdżenie raz na ruski rok do ojca to nie życie. To ucieczka i zamykanie ust tym, którzy się martwią... — warknęła Lily, idąc w stronę windy.

— Już idziesz? Dopiero przyszłyśmy... — krzyknęła za nią Ivy.

— Nie mam ochoty na wpatrywanie się w krajobraz...

Blondynka jęknęła i odwróciła się w stronę szyby. Miała ogromną ochotę, żeby w nią uderzyć, ale było za dużo ludzi i ochroniarzy. Jeszcze by pomyśleli, że coś jest z nią bardzo nie tak. Spojrzała na zamknięte drzwi windy i naprawdę nie mogła pojąć, co tak bardzo wkurzyło jej przyjaciółkę. Oparła się czołem o szybę i zaczęła się zastanawiać co ze sobą zrobić. Ostatecznie wyjęła telefon i wybrała dobrze znany numer.

— Hej... Masz dzisiaj wolne? — mruknęła, nie owijając w bawełnę i od razu przechodząc do sedna. 

— Mam. Jakieś propozycje? — Usłyszała głęboki męski głos.

— Takie jak zawsze? Wpadnę o szóstej.

— Świetnie. Będę czekał.

Schowała telefon do torebki i wypuściła głośno powietrze. Czasami była tak sfrustrowana, że nie widziała innego wyjścia, jak tylko odwiedzić mieszkanie Damiena i chociaż na chwilę zapomnieć o wszystkim dookoła. Już jakiś czas temu rozważała ponowną terapię, bo wszyscy się na nią co chwilę wściekali o byle co. Potem jednak doszła do wniosku, że gdyby poszła się leczyć, może by się powiodło, ale wtedy wystawiłaby się na ból i cierpienie. I tak w kółko. Bez możliwości wyjścia.